U podstaw istnienia natury kobiety leży matryca przodkiń, przekazywana z pokolenia na pokolenie kolejnym córkom.

Ciągły pęd, pogoń za czymś większym, lepszym, doskonalszym, powoduje, że nie mamy przestrzeni by zatrzymać się i wsłuchać się w siebie.

Nie mamy możliwości rozwijać się w zgodzie ze swoją naturą. Podążamy jedynie za wgraną matrycą.

Matryca jednak nie pochodzi od nas, pierwotnie nie jest nasza. Jest sumą przeżyć i doświadczeń naszych przodkiń.

Nie stanowi o nas samych, może jednak być naszym głównym drogowskazem przez życie.

Drogowskazem, który może być mocno zużyty, nieaktualny i nieadekwatny do czasów, w których przyszło nam żyć.

Drogowskazem, który potrafi wyprowadzić nas na manowce własnego istnienia.

Jeśli nie mamy sposobności, by się jemu przyjrzeć, zrozumieć, co jest na nim napisane i dlaczego, wówczas decyzja o wyborze kierunku, w którym chcemy podążać nie będzie wybrana świadomie.